Drogowskazy chrześcijanina

Źli kaznodzieje mają takie szczęście, że znosi się cierpliwie wszelką ich głupotę, i choćby wiedziano i odczuwano, że są wielkimi głupcami, to jednak im to uchodzi i jest to przyjmowane. Zaś prawdziwych nauczycieli ledwo się toleruje, czyha na ich słowa i czyny, aby ich na czymś przyłapać, i jeśli uda się znaleźć nawet jakiś pozór uchybienia, czyni się z tego wielką sprawę, nie próbuje usprawiedliwiać, ale od razu jest osądzanie, potępienie i wzgarda. Dlatego urząd kaznodziei jest uciążliwy i jeśli ktoś nie ma na uwadze jedynie chwały Boga i korzyści dla bliźniego, ten w nim nie wytrwa. On musi pracować i w nagrodę ma utratę czci i drwinę, a inni zbierają z tego zaszczyty i korzyści. Jest to jak miłość bez wzajemności, która jednak się nie zraża. To może być tylko dziełem Bożego Ducha, ciało i krew nie są w stanie tego uczynić.