19. Niedziela po Trójcy Świętej

Drodzy Czytelnicy! Siostry i Bracia w Jezusie Chrystusie!

Źródło, z którego można zaczerpnąć, jak łyk świeżej wody, siłę do zmagania się z cierpieniem, udręką, utrapieniem, leży w zasięgu ręki. W Biblii odnajduję teksty, które stawiają mnie do pionu. Są porażająco współczesne, jakbym słyszała skargi i prośby o modlitwy moich przyjaciół, swe własne.

Taki na przykład król judzki Hiskiasz. Gdy nieoczekiwanie zostaje ugodzony chorobą, o czym prorokuje Izajasz, król nie szuka pomocy u ludzi, ale całą ufność pokłada w Bogu, którego prosi  o cud (2 Krl 20,1-6). Zachowuje się tak bardzo po ludzku. Wybucha płaczem i błaga o uzdrowienie. Zostaje na kilkanaście lat uleczony, lecz najważniejsze są tu słowa Pana:  Słyszałem twoją modlitwę, widziałem twoje łzy. (2 Krl 20,5b). Bóg jest blisko każdego cierpiącego. Bóg jest w każdym cierpiącym. Czeka na gest bliźniego, na dotyk ręki, na uśmiech, słowo wsparcia, łyżeczkę strawy  podaną do ust, poprawienie poduszki lub na milczącą obecność; taką, której dostarczyli choremu Hiobowi  jego  przyjaciele:  siedzieli z nim na ziemi siedem dni i siedem nocy, a żaden nie przemówił do niego ani słowa; widzieli bowiem, że jego ból był bardzo wielki (Hi 2,13).

Czy jednak częściej nie doświadczam braku odpowiedzi  na wołanie do Boga? Czy nie identyfikuję się z rozpaczą opuszczonego psalmisty, rozpaczą samego Jezusa Chrystusa, który z krzyża woła: Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił? (Ps 22,2). Psalmista Dawid skarży się Bogu:  Czemuś tak daleki  od wybawienia mego, od słów krzyku mojego? Boże mój! Wołam co dnia, a nie odpowiadasz, i w nocy, a nie mam spokoju ( Ps 22, 2-3).

Niewidomy żebrak z Ewangelii Marka należy do nielicznego grona tych, którzy okazali Jezusowi pełną wiarę i zaufanie (Mk 10,46-52). Można powiedzieć, że nie miał nic do stracenia, że jego zaczepne, głośne, błagalne wołanie – ma swe uzasadnienie i  osiąga skutek. Ważne tu jednak jest coś innego. Bartymeusz, podobnie jak kobieta kananejska, nazywa Jezusa Synem Dawida. Uznaje więc, że Jezus jest Mesjaszem wypełniającym przepowiednie Starego Testamentu, tym, który otworzy ślepym oczy, wyprowadzi więźniów z zamknięcia, z więzienia tych, którzy siedzą w ciemności. (Iz 42,7).

Podobieństwo Bartymeusza  do pogańskiej kobiety polega też na tym, że tak jak Syrofenicjanka, ślepiec  z Jerycha  bezgranicznie czepia się wiary w moc Pana Jezusa. Wiara Bartymeusza uzdrawia go od ślepoty. Wiara czyni cuda.

Nie można się uporać z cierpieniem przeżywanym jako coś bezsensownego za pomocą spekulatywnego rozumu – podpowiada G. Ebeling – myślenie musi być zastąpione mówieniem, modlitwą, która umożliwi człowiekowi spotkanie z Bogiem. Modlitwa jest kluczem; modlitwa przyczynna nad chorym jest metodą. Jest ochroną i źródłem pokoju.  Jakubowe:  cierpi kto między wami, niech się modli – jest wystarczającą  podpowiedzią.

Panie!  Ulżyj udręce serca mojego, wyzwól mnie z utrapień moich! (Ps 25,17).  AMEN.

Słowo Boże - kazania