1. Niedziela po Trójcy Św.

Powyższy fragment Ewangelii Jana jest odniesieniem do sporu, do jakiego doszło pomiędzy Jezusem a Żydami. Zapewne chodzi tu o uczonych w Piśmie oraz faryzeuszów, bowiem to oni najczęściej podejmowali ostrą polemikę z Jezusem. Spór dotyczył pewnego cudu. W istocie jednak nie chodziło o sam cud, lecz o dzień, w którym Jezus owego cudu dokonał.

Zbawiciel uzdrowił w Jerozolimie przy sadzawce Betezda, znajdującej się przy Owczej Bramie, człowieka, chorującego od trzydziestu ośmiu lat. Uzdrowienia tego dokonał w sabat, a wiec w dniu, w którym nic nie wolno było czynić. To doprowadziło do ostrej polemiki miedzy Jezusem a jego adwersarzami, wręcz do ich nienawiści wobec Niego, dlatego „starali się o to, aby go zabić, bo nie tylko łamał sabat, lecz także Boga, nazywał własnym Ojcem, i siebie czynił równym Bogu” (J 5,18).

Jezus wobec stawianych mu zarzutów wypowiada stanowcze i zdecydowane słowa pod adresem swoich oponentów. Zbawiciel powołuje się na autorytet Pisma. Podkreśla jego znaczenie oraz wartość i mówi swoim słuchaczom, iż nawet świadectwo, które składa Mojżesz wskazuje na Niego. „Proroka takiego jak ja jestem, wzbudzi ci Pan, Bóg twój, spośród ciebie, spośród twoich braci. Jego słuchać będziecie.” (V Mż 18,15) Ci, którzy rozmawiali z Jezusem, mimo, iż badali Pisma, tego zapowiadanego proroka w Nim nie widzieli.

Słuchacze Jezusa posiadali doskonałą znajomość Prawa Mojżeszowego, zgłębiali je, poświęcając życie na jego studiowanie. Byli przekonani, że czyniąc to zapewnią sobie uczestnictwo w życiu wiecznym.

Jezus daje do zrozumienia, że nie wystarczy tylko znać Pisma, trzeba je również właściwie interpretować, rozumieć. „Badacie Pisma, bo sądzicie, że macie w nich żywot wieczny; a one składają świadectwo o mnie; ale mimo to do mnie przyjść nie chcecie, aby mieć żywot.” (J 5,39.40) Jezus stwierdza, że słuchacze nie chcą przyjść do niego, aby mieć życie.

Biblia jest dla nas świadectwem o Bogu, świadectwem o Jezusie Chrystusie. Nie wystarczy ją tylko badać, znać i czytać, aby mieć życie wieczne. Na to świadectwo trzeba się przede wszystkim otworzyć i przyjąć je. W Biblii objawia się nam Bóg i przez nią do nas przemawia. On wzywa nas przez swoje słowo do zmiany życia. Biblia przemawia i zaprasza nas do wiary w Jezusa Chrystusa. Wiara to uznanie Boga, to ofiarowanie Jemu siebie samego, ofiarowanie Mu swojej miłości i swojego posłuszeństwa. Wiara to poznanie, że nasza egzystencja, nasze życie bez Boga i poza Bogiem jest niepewne.

Nie samo studiowanie Pism, lecz przede wszystkim otwarcie się na Jezusa Chrystusa daje życie wieczne. Temu, który przychodzi do Jezusa, Jezus to życie daje. Pismo Święte, bowiem mówi: „A takie jest to świadectwo, że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w Synu jego. Kto ma syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego nie ma żywota.” (1 J 5,11.12)

Droga siostro, drogi bracie! Jesteś, istniejesz, egzystujesz, oddychasz i poruszasz się, ale czy naprawdę żyjesz, czy na pewno masz życie!?

Masz Jezusa Chrystusa!?
Amen.

Słowo Boże - kazania