2. Niedziela Adwentu

Spójrz z nieba i popatrz ze swojego świętego, wspaniałego przybytku! Gdzież jest twoja żarliwość i twoja moc? Nawał twoich uczuć i twojego miłosierdzia? Nie stój na uboczu! Ty wszak jesteś naszym ojcem, gdyż Abraham nas nie zna, a Izrael nas nie uznaje! Ty, Panie, jesteś naszym ojcem i naszym Odkupicielem. To jest twoje imię od wieków. Dlaczego dopuściłeś Panie, że zboczyliśmy z twoich dróg, a nasze serca znieczuliłeś na bojaźń przed tobą? Zwróć się znowu ku nam przez wzgląd na twoje sługi, na plemiona, które są twoją własnością! Dlaczego bezbożni wkroczyli do twojej świętości, nasi nieprzyjaciele podeptali twoją świątynię? Staliśmy się podobni do tych, nad którymi Ty nigdy nie panowałeś i którzy nie są nazywani twoim imieniem. Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił, oby przed tobą zatrzęsły się góry – jak ogień zapala chrust i powoduje, że kipi woda, oby było objawione twoje imię twoim nieprzyjaciołom, tak że narody będą drżeć przed tobą, gdy czynisz dziwne rzeczy, których nie oczekiwaliśmy!

Iz 63,15.16(17-19a)19b 64,1-3

W ubiegłą niedzielę rozpoczęliśmy w liturgii Kościoła czterotygodniowy czas adwentu. Przypomina nam o oczekiwaniu ludu izraelskiego na przyjście Mesjasza oraz naszym na Jego powtórne przyjście. Dzisiaj, przez Izajasza przypomina o ich wołaniu „obyś rozdarł niebiosa i zstąpił”. Jest to nie tylko wołanie ludu Starego Testamentu, ale także i nasze.

 

Gniecie nas ciężar codzienności. Męczą nas choroby, zgony, cierpienia, niepowodzenia, bezsilność wobec zła, przemocy, chamstwa. Tęsknimy za ciszą, dobrem, miłością, pokojem w sercach i między ludźmi. Jesteśmy niecierpliwi, bo już, natychmiast chcielibyśmy, aby Pan rozdarł niebiosa i zstąpił.

 

Bóg poprzez Jakuba wzywa nas do cierpliwości. Mamy Go oczekiwać jak rolnik plonów. Słowo wypowiedziane przez Boga nie wraca puste, spełnia się. Bóg, jak widzimy to z różnych historii biblijnych, dotrzymuje obietnicy, danego słowa. Ewangelista Łukasz cytuje słowa Jezusa: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą.” Tymi słowami dodaje nam, w naszym oczekiwaniu, otuchy i nadziei. Prosi o cierpliwość. Wiemy, że Bóg opóźniając swoje przyjście, daje nam szansę na nawrócenie, odpowiednie przygotowanie się na to spotkanie. Wzywa do działania, bo przyjście Pana jest bliskie.

 

Każde pokolenie jest nawoływane do wiary, do oczekiwania na Pana, do chrześcijańskiego życia i otrzymuje znaki. Jak czytamy: „lęk bezradnych narodów gdy zahuczy morze i fale. Ludzie omdlewać będą z trwogi”.

 

Czy nie było tego „omdlewania ze strachu” podczas wojny. Czy nie przeżywają tego dzisiaj na Ukrainie, w innych krajach gdzie trwa wojna? W 1980 r. wysłuchałem taśmę magnetofonową z nagraniem przepowiedni mówiących o huraganach, ulewach i powodziach. Przepowiednia mówiła, że strach będzie patrzeć… Po kilkudziesięciu latach tego doświadczyłem…

 

Czy nie mdleją ci, których dorobek życia w sekundach zmienia się w gruzowisko? Czy nie drętwiejemy ze strachu widząc, słysząc żywioły i ich skutek? Te przerażające znaki uświadamiają kruchość naszego życia, naszą nietrwałość w tym świecie. Uświadamiają nam, że nie ma tu nic trwałego, że nie możemy się bezgranicznie do tego przywiązać. Nie tu nasz stały, wieczny dom.

 

Gdy doświadczamy kruchości swojego zdrowia, życia, gdy przeżywamy niepowodzenia, stresy, zginamy się pod ciężarem życia. Głowy nam się pochylają i ręce opadają. A przecież Jezus mówi: „a gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze.”

 

Tak, my czekamy na Jego powtórne przyjście. Jezus przyjdzie już nie jako słaby, poniewierany, lekceważony, potrzebujący wsparcia. On przyjdzie w mocy, zwycięski. Wyganiający przekupniów ze świątyni, wskrzeszający zmarłych, decydujący o życiu i śmierci, obdarzający swoją opieką i mocą tych, którzy ufali Mu.

 

Oczekując na Jego powtórne przyjście w Dniu Ostatecznym wiemy, że On już dzisiaj przychodzi jako panujący Pan. On już dzisiaj chce dać ci zwycięstwo. Czyni to poprzez swoje Słowo, poprzez ożywiające je działanie Ducha Świętego. Daje ci zwycięstwo poprzez społeczność Komunii Świętej czyli poprzez więź z żywym Chrystusem obecnym w Sakramencie Ołtarza. On mówi : „Jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata.” A więc jest przy tobie, gdy spotykają cię kłopoty, jest z tobą gdy cierpisz, jest z tobą gdy z oczu wypływają ci łzy. On, będąc na tej ziemi, doświadczył wiele zła, poniżenia. Doświadczył nawet śmierci. Wie, co to znaczy. Ale On to wszystko pokonał mocą swojej miłości. Z tej miłości daje ci udział w zwycięstwie i pomaga tobie w przezwyciężeniu tutaj, na ziemi, twoich trosk i problemów. Dlatego już teraz, oczekując na Jego powtórne przyjście, wyprostuj się i podnieś głowę swoją, bo już teraz masz udział w Jego zwycięstwie! Amen.

Słowo Boże - kazania