Wielka Sobota

(18)Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga; w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiu. (19)W nim też poszedł i zwiastował duchom będącym w więzieniu, (20)które niegdyś były nieposłuszne, gdy Bóg cierpliwie czekał za dni Noego, kiedy budowano arkę, w której tylko niewielu, to jest osiem dusz, ocalało przez wodę. (21)Ona jest obrazem chrztu, który teraz i was zbawia, a jest nie pozbyciem się cielesnego brudu, lecz prośbą do Boga o dobre sumienie przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, (22)który wstąpił na niebiosa, siedzi na prawicy Bożej, a poddani mu są aniołowie i zwierzchności, i moce.

1 P 3, 18-22

Chrzest sakramentem Wielkiej Soboty

 

Jak w Wielki Czwartek przeżywamy społeczność Stołu Pańskiego, uobecniającą między nami śmierć Zbawiciela na krzyżu Golgoty, tak w Wielką Sobotę wspominamy chrzest, przez który Bóg ocalił nas przed śmiercią i odrodził do nowego życia. Zgodnie z teologiczną tradycją Ewangelii wg św. Jana, świętując krzyżową śmierć Chrystusa, w istocie rzeczy zwracamy uwagę na oba sakramenty, które związane są ze zbawczą śmiercią Zbawiciela. Ewangelista donosi, że z przebitego boku Jezusa wypłynęła krew, znak Wieczerzy Pańskiej, oraz woda, znak Chrztu.

 

Wielka Sobota jest nie tylko pamiątką pobytu Jezusa w krainie śmierci, jak wyznajemy w Apostolskim Wyznaniu Wiary: „zstąpił do piekieł”, wobec tego jest nie tylko pamiątką czasu spędzonego przez ukrzyżowanego Zbawiciela w grobie, lecz przede wszystkim jest przeżywaniem i zwiastowaniem dzieła Bożego tj. zwycięstwa nad śmiercią.

 

Chrystus zabity i złożony w grobie jest już Chrystusem żywym, triumfującym Panem życia: „Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga; w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiu”.

 

Chrystus „poszedł i zwiastował duchom będącym w więzieniu, które niegdyś były nieposłuszne, gdy Bóg cierpliwie czekał za dni Noego, kiedy budowano arkę”.

 

Działanie Boże nie ustaje po krzyżowej śmierci Chrystusa. Odnosi się do tego ks. Marcin Luter w swoim kazaniu wygłoszonym w niemieckim mieście Torgau w roku 1533. Był on zdania, że Chrystus zstąpił do piekieł duszą i ciałem, a sposób w jaki się to dokonało, przy jednoczesnym pozostaniu ciała w grobie, uznaje za tajemnicę Boga.

 

Po ukrzyżowaniu i zgonie Jezus Chrystus wszedł w krainę śmierci, aby zwiastować Ewangelię wszystkim grzesznikom, nieposłusznym Bogu. Wszedł w nią, jako władca świata, jako Pan życia i śmierci, jako Zbawiciel szukający zagubionych. Śmierć Jezusa Chrystusa na krzyżu nie była końcem Jego działalności, ale pójściem do wszystkich, którym potrzebna jest Ewangelia o Bożym zmiłowaniu, a gdzie jest Chrystus ze swoją Ewangelią, tam jest życie i zbawienie.

 

Chrystus zstąpił do krainy umarłych, aby zwiastować Ewangelię. Formuła Zgody w art. IX odnosi się do tego: „Nam to bowiem powinno wystarczyć, jeśli wiemy, iż Chrystus zstąpił do piekieł, zniszczył piekło wszystkim wierzącym i wyrwał nas z mocy śmierci i szatana, z wiecznego potępienia i paszczy piekła. Jak to się stało, tego nie powinniśmy bliżej dochodzić, lecz wyjaśnienie tej sprawy powinniśmy zostawić aż do przyszłego życia, kiedy nie tylko ta tajemnica, lecz także liczne inne zostaną odsłonięte, a którym w tym życiu wierzyliśmy i których nasz zaślepiony rozum nie potrafi pojąć”.

 

A w katechizmowym objaśnieniu Lutra do II artykułu wiary czytamy m.in.: „Tak przepędzeni zostali wszyscy owi ciemięzcy i więzienni dozorcy, a na ich miejsce wstąpił Jezus Chrystus, Pan życia, sprawiedliwości, wszystkiego dobrego i zbawienia i wyrwał nas biednych, zgubionych ludzi z paszczy piekła, pozyskał, uwolnił i przywrócił do łaskawości i łaski Ojca oraz wziął pod swoją ochronę i obronę jako własność swoją, aby nami rządzić swoją sprawiedliwością, mądrością, mocą, życiem i błogosławieństwem”.

 

Jezus położony w grobie jest wciąż zwyciężającym, niczym na krzyżu. Chociaż zasłonięty kamieniem i położony w ciemnościach grobu, dla umierających Jezus Chrystus jest źródłem nadziei, której znakiem jest Chrzest.

 

Kiedy Apostoł Piotr nazywa arkę Noego obrazem Chrztu, to ma na myśli właśnie tę nadzieję jaka wiążę się ze znaczeniem Chrztu. Piotr przyrównał ocalenie Noego przez Boga z wody potopu do zbawczego dzieła Jezusa Chrystusa, który zstąpił do krainy umarłych, aby wywieść z niej umarłych. Zbawiciel przeszedł przez krainę umarłych, niczym Noe przez wodę potopu, aby odrodzić grzesznego człowieka i dać życie całemu stworzeniu. I dlatego możemy powiedzieć, że zanurzeni w wodę Chrztu, wraz z Chrystusem zostajemy pogrzebani w śmierć, abyśmy mogli powstać do nowego życia. Znakiem naszego ocalenia także jest woda. „Ona jest obrazem chrztu, który teraz i was zbawia, a jest nie pozbyciem się cielesnego brudu, lecz prośbą do Boga o dobre sumienie przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, Który wstąpił na niebiosa, siedzi na prawicy Bożej, a poddani mu są aniołowie i zwierzchności, i moce”.

 

Woda jest więc obrazem śmierci, ale takiej śmierci, przez którą odradza się życie. Wszak sama w sobie również jest łonem życia. Życie na ziemi rozwinęło się dzięki wodzie.

 

Jezus obecny w miejscu pobytu zmarłych - szeolu, jest Chrystusem wszystkich ludzi bez względu na czas i miejsce, któremu poddani są aniołowie, zwierzchności i moce.

 

Dlatego już w Wielką Sobotę, za kamieniem zatoczonym przed wejście do grobu, w którym złożono zabitego Zbawiciela, oczyma naszej wiary możemy dojrzeć triumfującego i zbawiającego Chrystusa, wywyższonego Pana wszechświata, który wstąpił na niebiosa i siedzi na prawicy Bożej.

 

Jezus Chrystus zwyciężył śmierć dla nas. Swój triumf daje każdemu z nas w Chrzcie, sprawowanym jako przejście przez wodę. Przechodzimy przez wodę Chrztu niczym sprawiedliwy Noe i dlatego jesteśmy uratowani.

 

Chrzest nas zbawia, albowiem ratuje nas od nieposłuszeństwa Bogu i powołuje nas do służby na chwałę Boga i ku zbawieniu wszystkich ludzi. Najważniejsze jednak jest to, że przechodząc przez wodę Chrztu zostajemy zanurzeni w śmierć Zbawiciela, a mówiąc inaczej, zostajemy położeni wraz z Nim do grobu, abyśmy, jako w Nim ukryci, mogli odnieść zwycięstwo nad władzą śmierci i piekła. To przynosi nam Wielka Sobota w kalendarzu liturgicznym Kościoła będąc zachętą do odkrywania na nowo tej tajemnicy wiary i dziękczynienia za dar wiary.

 

Chciejmy w Wielką Sobotę dziękować Bogu za Jego Syna, który wziął na siebie brzemię naszych grzechów, wycierpiał Krzyż, umarł i złożony został do grobu. Dziękujmy za to, że zwyciężył szatana, zburzył jego królestwo i wyprowadził z otchłani wszystkich oczekujących zbawienia. Dziękujmy za darowaną nam nadzieję na ostateczne zwycięstwo światłości nad mocami ciemności. Dziękujmy za Chrystusa, którego zstąpienie do krainy umarłych, stanie się pociechą w godzinie naszej śmierci. Amen.

Słowo Boże - kazania