Wniebowstąpienie Pańskie

Ewangelia o wywyższonym Chrystusie

I. Od czasów zlikwidowania przez komunistyczny rząd w Polsce Święta Wniebowstąpienia Pańskiego, jako dnia wolnego od pracy, święto to w oczach przeciętnego ewangelika wiele utraciło na swojej ważności. Ludziom, a wśród nich także wierzącym wydaje się, że jeśli święto kościelne nie jest wolne od pracy, to widocznie nie jest ono ważne i można go nie święcić. To błędne mniemanie, bowiem nie od rzeczy zewnętrznych zależy ważność jakiegokolwiek święta religijnego, lecz od treści w nim zawartej.
 
Święto Wniebowstąpienia Pańskiego kończy okres roku kościelnego, w którym motywem przewodnim było życie i dzieło historycznego Jezusa, tego urodzonego w Betlejem i ukrzyżowanego na Golgocie, a rozpoczyna okres, który poświęcony jest panowaniu zmartwychwstałego Chrystusa w Kościele i nad światem, Jego zbawczemu dziełu tu i teraz, prowadzeniu wierzących w życiu przez Ducha Świętego. I chociaż przyjął się inny podział roku kościelnego, to o tyim podziale nie wolno nam zapomnieć.
 
Wywyższony Chrystus jest Panem Kościoła i dziejów. Jan na polecenie Pana wysłał z wyspy Patmos siedem listów do Kościołów w Azji Mniejszej. We wstępie napisał: „Łaska wam i pokój od tego, który jest i który był, i który ma przyjść, i od siedmiu duchów, które są przed jego tronem, i od Jezusa Chrystusa, który jest świadkiem wiernym, pierworodnym z umarłych i władcą nad królami ziemskimi. Jemu, który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją, i uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca swojego, niech będzie chwała i moc na wieki wieków. Amen. Oto przychodzi wśród obłoków, i ujrzy go wszelkie oko, a także ci, którzy go przebili, i będą biadać nad nim wszystkie plemiona ziemi. Tak jest! Amen”.
 
II. Powyższe słowa św. Jana, skierowane do siedmiu Kościołów w Azji Mniejszej, zawierają istotne treści, które są ważne dla naszej wiary. Najpierw zwróćmy uwagę, że słowa te, poprzedzające siedem listów, skierowanych do siedmiu Kościołów Jezusa Chrystusa, które znajdowały się na terenie Azji Mniejszej, napisane zostały w imieniu Jezusa Chrystusa, który przedstawiony jest w nich jako Pan tych Kościołów, a właściwie Pan całego Kościoła, bowiem liczba siedem nie jest tu przypadkowa. Na terenie Azji Mniejszej było znacznie więcej Kościołów chrześcijańskich w czasach św. Jana, lecz wymienionych zostało jedynie siedem.
 
Liczba siedem w starożytności, w tym także w Objawieniu św. Jana symbolizuje całość lub doskonałość. Listy są więc skierowane nie tylko do siedmiu Kościołów, ale do całego Kościoła Jezusa Chrystusa, na każdym miejscu i w każdym czasie. Zawarte są w nich realia historyczno-geograficzne czasów św. Jana, ale przesłanie w nich zawarte jest ponadczasowe. Jeśli św. Jan pisze: „Błogosławiony ten, który czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i zachowują to, co w nim jest napisane; czas bowiem jest bliski” (Obj 1,3), to ma na myśli tych, którzy głoszą słowo Boże i tych którzy je czytają, to ma na myśli ojców naszej wiary, nas i nasze dzieci, przeszłe i przyszłe pokolenia świadków Jezusa Chrystusa.
 
Słowa Pisma Świętego nie są tylko świadectwem apostołów i nauczycieli czasów apostolskich, nie tylko są świadectwem o wymiarze historycznym, ale także świadectwem wiary dla rozwijającego się jak winny krzew Kościoła i poważnym apelem do ludzi, których poruszyło świadectwo ewangelii, objęci zostali panowaniem Boga w Jego Królestwie i tych, którzy ciągle jeszcze znajdują się na obrzeżach Królestwa Bożego.
 
Chrystus, jako Pan Kościoła, dziś i jutro, ma nam zawsze coś do powiedzenia, a Duch Boży wzywa nas, abyśmy słów naszego Pana nie lekceważyli, ale wzięli je do serca i przemyśleli. Każdy list skierowany do azjatyckich Kościołów kończy się słowami: „Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi do Kościołów”. Słowa te znaczą, że w każdym czasie, dogodnym i niedogodnym, mamy być gotowi do słuchania słowa Pańskiego i otwarci na Ducha Świętego, który daje poznanie prawdy Bożej i budzi wiarę.
 
III. We wstępie do siedmiu listów do małoazjatyckich Kościołów zawarte jest głównie świadectwo o Jezusie Chrystusie. Pan Kościoła jest „świadkiem wiernym, pierworodnym z umarłych i władcą nad królami ziemskimi”.
 
Bóg w Starym Testamencie został nazwany wiernym świadkiem (zob. Jr 42,5). Jeśli ten tytuł Boga został przypisany zmartwychwstałemu Chrystusowi, to znaczy to, że należy Mu się Boska cześć i że taką cześć powinien Mu oddawać cały Kościół Boży na ziemi. Pierworodny zaś, to ten, który pierwszy w danej rodzinie się narodził i z tej racji przysługują mu liczne przywileje. Chrystus jest pierworodnym z umarłych, dlatego dana jest Mu władza nad śmiercią. Charakterystyczne jest, że Chrystus nazwany został pierworodnym z umarłych także w Liście do Kolosan, a więc w liście skierowanym do Kościoła, który także znajdował się na terenie Azji Mniejszej (Kol 1, 18). Temu, któremu należy się Boska cześć, który zawojował królestwo śmierci, należy się także władza nad wszystkimi, co wyrażone zostało w słowach: „władca nad królami ziemskimi”.
 
Chrystus jako Pan Kościoła obdarowany został dostojeństwem i władzą nieskończenie przewyższającą władzę tych, którzy stoją na czele Kościołów. Znajdują się oni w ręku Chrystusa, Jemu są poddani i powinni wypełniać zadania, które im przez samego Chrystusa zostają zlecone. Z listów do siedmiu Kościołów wynika, że nie mają oni suwerennej władzy w Kościele. Biada im też, jeśli nie wypełniają powinności, które wynikają z ich powołania i szafarstwa tajemnicami Bożymi (zob. 1 Kor 4, 1.2). Kościół Chrystusa, lud Boży ma prawo i obowiązek żądać, aby byli wiernymi szafarzami i sługami żywego Boga.
 
IV. Nie możemy nie zauważyć świadectwa, jakie zawarte jest we wstępie do siedmiu listów o dziele Jezusa Chrystusa, Pana Kościoła. „Jemu, który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją, i uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca swojego, niech będzie chwała i moc na wieki wieków”. Dzieło Chrystusa, to zbawcze dzieło. Św. Jan pisząc o krwi Jezusa Chrystusa przelanej za nasze grzechy, przypomina nam śmierć naszego Pana na Golgocie. Zbawcze dzieło Chrystusa dokonane zostało w określonym czasie i na określonym miejscu, na krzyżu. Nie zostało dokonane w zaświatach, jak nauczali gnostycy, o których jest też mowa w listach do Kościołów z Azji Mniejszej, ale w historii, w naszej ludzkiej przestrzeni i w czasie.
 
Dzięki krwi nowego przymierza, zgromadzeni w Kościele wierzący, przez zbawcze dzieło Chrystusa stali się rodem królewskim i kapłanami Boga. Żyć powinni w miłości, wspólnocie wiary, jako jedność na świadectwo jedności Ojca i Syna. O tę jedność modlił się Chrystus w arcykapłańskiej modlitwie: „Ja dałem im chwałę, którą mi dałeś, aby byli jedno, jak my jedno jesteśmy. Ja w nich, a Ty we mnie, aby byli doskonali w jedności, żeby świat poznał, że Ty mnie posłałeś i że ich umiłowałeś, jak i mnie umiłowałeś. Ojcze! Chcę, aby ci, których mi dałeś, byli ze mną, gdzie Ja jestem, aby oglądali chwałę moją, którą mi dałeś, gdyż umiłowałeś mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! I świat cię nie poznał, lecz Ja cię poznałem i ci poznali, że Ty mnie posłałeś; i objawiłem im imię twoje, i objawię, aby miłość, którą mnie umiłowałeś, w nich była, i Ja w nich” (J 17, 22nn).
 
Wierzący w Chrystusa, to lud Boży na wzór ludu pierwszego przymierza, wywodzącego się z Abrahama, Izaaka i Jakuba, powołany do składania żywej ofiary Bogu. Autor 1. Listu św. Piotra nazywa adresatów Listu królewskim kapłaństwem oraz kapłaństwem świętym. Chrześcijanie stanowią społeczność typu kapłańskiego, co nie oznacza, że każdy członek tej społeczności został powołany do sprawowania urzędowego kultu. Wierzący, jako kapłaństwo święte są powołani do składania ofiar, które nie mają nic wspólnego z ofiarami składanymi na dziedzińcu świątyni w Jerozolimie. Ofiary składane przez wierzących mają charakter duchowy. Podobnie rozumie ofiary składane przez chrześcijan apostoł Paweł, bowiem pisze: „Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza. A nie upodabniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe” (Rz 12, 1.2). Jest to oczywiste, ponieważ krwawa ofiara została już złożona raz na zawsze (Hbr 7, 27).
 
V. Ukrzyżowany i zmartwychwstały Chrystus panuje w Kościele i w świecie. Panowanie Jego w świecie jest niedostrzegalne, ale stanie się jawne, kiedy spełnią się słowa: „Oto przychodzi wśród obłoków, i ujrzy go wszelkie oko, a także ci, którzy go przebili, i będą biadać nad nim wszystkie plemiona ziemi. Tak jest! Amen. Jam jest alfa i omega (początek i koniec), mówi Pan, Bóg, Ten, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący”. Kiedy nastąpi koniec dziejów, powtórne przyjście Pańskie, ujawnione zostanie wszystko, co nasz Zbawiciel dla nas uczynił, jak usiłował prowadzić nas i zawrócić wielu z drogi zła i niesprawiedliwości, jak chronił nawet niewierzących ze względu na dobro, nie tylko wierzących i Kościoła, ale ogólne dobro. Gdyby było inaczej, wówczas dawno pochłonął by ten świat żar gniewu Bożego. Obecny czas jest czasem łaski, w którym rozlega się głos ewangelii i wezwanie świata do upamiętania. Ale on się kiedyś skończy, a skończy się, kiedy Chrystus, Ten, którego ludzie ukrzyżowali, przyjdzie jako sprawiedliwy sędzia i ukaże się wszystkim, żywym i umarłym.
 
Jako wierzący musimy nie tylko o tym pamiętać, ale uniżyć się i przyjąć panowanie Chrystusa. Każdego dnia uwielbiać Jego święte imię, dać się Jemu prowadzić i żyć według Jego ewangelii miłości, przebaczenia, pokoju i sprawiedliwości.
 
„Chrystus jako Król panuje,
Wszystko Jemu usługuje,
Wszystko Mu poddaje Bóg,
Każdy język niech wyznawa,
Że należy Mu się sława,
Świat upada Mu do nóg”.

Amen.

Słowo Boże - kazania