22. Niedziela po Trójcy Świętej

Drogie Siostry, drodzy Bracia w Jezusie Chrystusie!

 

Powyższe biblijne cytaty przeznaczone na 22. Niedzielę po Trójcy Świętej można spiąć jednym wyrazem, które brzmi: POSŁUSZEŃSTWO.

 

W kolejności proponowanych przez Kościół tekstów: Micheasz – rozprawia się z pogańskimi praktykami Izraela i wskazuje na istotę prawdziwego kultu Bożego; prorok Samuel – gani króla Saula za nieposłuszeństwo wobec Pana podczas wojny z Amalekitami; Apostoł Narodów – wyraża radość z tego, że życie chrześcijańskie zboru w Rzymie może służyć przykładem.

 

Posłuszeństwo okazuje się najwyższej próby wskaźnikiem wiary.

 

Dietrich Bonhoeffer rozwija ten wątek następująco: „Istotne znaczenie mają dwa, równie prawdziwe zdania: Tylko ten, kto wierzy, jest posłuszny oraz: Tylko posłuszny wierzy. (...) W pierwszym zdaniu wiara jest warunkiem posłuszeństwa, w drugim posłuszeństwo jest warunkiem wiary. Posłuszeństwo jest zarówno następstwem wiary, jak jej warunkiem. (...) Aby móc wierzyć, trzeba być posłusznym konkretnemu przykazaniu. Trzeba uczynić pierwszy krok na drodze posłuszeństwa, by nie była pobożnym samozakłamaniem, tanią łaską. Wszystko zależy od pierwszego kroku. (...) Pierwszy krok na drodze posłuszeństwa musi odwieść Piotra od jego sieci, od jego łodzi, a młodzieńca od jego bogactwa. Tylko ta nowa, powstała dzięki posłuszeństwu egzystencja umożliwia wiarę. (...) By uwierzyć, trzeba najpierw uczynić krok posłuszeństwa. Nieposłuszny nie potrafi wierzyć. (D.B. - Naśladowanie).

 

Nieposłuszeństwo jest odmową posłuszeństwa Chrystusowi, jest pragnieniem zachowania dla siebie cząstki lub całości własnej władzy. Gdzieś w sercu pojawia się opór wobec wezwania Jezusa. Nawet ap. Piotr musi wyjść na wzburzone morze, by uwierzyć (Mt 14,28-29). I wówczas i dziś Zbawiciel woła: „Przyjdź”! (Mt 14,29). Pan Jezus mówi: Opuść to, co cię wiąże i pójdź za Mną...

 

Tak zachowuje się bohater wiary, który zostawia chaldejską cywilizację dla pobłogosławionej wielkiej niewiadomej w Ziemi Kanaan: „Abraham był posłuszny głosowi mojemu i strzegł tego, co mu poleciłem” (1 Mż 26,5). Zaś pod wodzą Mojżesza lud izraelski słyszy u stóp Synaju obietnicę: „Jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu mojego i przestrzegać mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich ludów” (2 Mż 19,5).

 

Ta szczególna Boża własność , do której należy lud Nowego Przymierza, doświadcza posłuszeństwa Syna Bożego, który „uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej” (Flp 2,8).

 

Golgota staje się po wsze czasy punktem zwrotnym w dziejach świata. W tle Jej dramatycznego przebiegu najwyraźniej krystalizuje się Chrystusowe posłuszeństwo. Ono – jak papier lakmusowy – dotyka jądra wiary każdego człowieka i przybiera określony koloryt. Rodzi też łańcuch przyczynowo-skutkowy. Posłuszeństwo bowiem jest warunkiem społeczności (1 list Jana 2), zaś społeczność z Bogiem jest zerwaniem z grzechem: „Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy, i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości” (1 J 1,9).

 

Skierowane dziś na nowo: żądania Micheasza, dialog między Samuelem a Saulem, w osobistych pozdrowieniach ap.Pawła do Rzymian zawarta nauka – są próbą dotarcia do współczesnego człowieka, są Pana cierpliwym wzywaniem: „Pójdź za Mną” (Łk 5,27). Oby każdy z nas „pozostawiwszy wszystko, wstał i poszedł za Nim” (Łk 5,28). Amen.