2. Niedziela Adwentu

Oto jeden z listów Apostoła Jana z greckiej wyspy Patmos do braci i sióstr w Turcji. W drugą niedzielę Adwentu 2013 kluczem tego tekstu są mi słowa: "Przyjdę rychło".
 
Dziś nauczanie o końcu świata nie jest dla Kościoła centrum teologii, ale w czasach pierwszych chrześcijan było inaczej. Dla nich powtórne przyjście Chrystusa i koniec tego świata zła i prześladowań były źródłem siły i treścią wiary. "Przemija kształt tego świata". "Trzymaj, co masz, aby nikt nie wziął korony twojej".
 
Tradycyjnie druga niedziela adwentu w szczególności, a także cały adwent, przypomina o drugim przyjściu Jezusa Chrystusa. Może zatem nauka o końcu -- eschatologia -- leży zawsze blisko centrum Ewangelii, blisko samej osoby Zbawiciela, który idzie, by sądzić świat.
 
Koniec starego świata jest początkiem "nowego Jeruzalem" i "nowego imienia". Nie zostawiajmy go na marginesie swojej wiary jako łupu dla chrześcijańskiej ekstremy. Przemijanie i powstawanie nowego nie jest stanem wyjątkowym tylko częścią życia.
 
Świadomość końca działa na człowieka bardzo mocno. Jedni stają sie bierni: Nic już nie warto. Pracować nie warto. Żenić się nie warto. Dzieci mieć i drzew sadzić już nie warto. Inni, niby przeciwnie, a jednak podobnie rozumują: Po nas choćby potop. Ochrona środowisku naturalnego? -- to bez sensu. Za chwilę i tak koniec. Życie ostrożne i delikatne? -- po co? -- przecież muszę użyć życia ile się da, bo ono za chwilę się skończy. Nie dbam zatem o nic. Dbam tylko o siebie i swoje przyjemności. Jeszcze inni o wiele lepiej i piękniej wykorzystują ten krótki czas, jaki jest im dany. Wykorzystują go tak, że możemy im tego tylko pozazdrościć. Może naprawdę wierzą w to, że przed nimi "otwarte drzwi, których nikt nie może zamknąć". I że mając tylko "niewielką moc" można otrzymać i zwycięstwo i koronę i nowe imię. Więcej, można być uczynionym już na zawsze "filarem w świątyni Boga".
 
Te eschatologiczne, ostateczne w życiu skarby nie są jednak darem mobilizacji człowieka w obliczu Końca, ale darem miłości Chrystusa, który wlewa w nas wiarę w swoje Słowa: "Ja Ciebie umiłowałem" a Ty to zachowałeś i wytrwałeś przy mnie.
 
W drugą niedzielę adwentu 2013 mogę stanąć na skale na krańcu lądu mojej wyobraźni. Wyobraźni świata, czasu i życia. Mogę stamtąd zobaczyć ocean fal, żywiołów i zdarzeń. Mogę się zanurzyć w czas, w radość albo w cierpienie. Niepewność albo pewność, zwątpienie albo wiarę. W strach albo ulgę, że to już Koniec. To jednak nie jest najważniejsze. Koniec świata nie jest najważniejszy. W tym sensie dla pytań wiary Adwent i Święta też nie są tak ważne jak to, co dziś nazywamy relacją, odniesieniem albo związkiem z Chrystusem. Jego ze mną więź. Moja z Nim więź. To, że On mnie umiłował, a ja wytrwałem. To może się okazać najważniejsze. Życzę zatem sobie i każdemu więzi miłosci ze świętym Bogiem w Jezusie Chrystusie. I niech się wczyta w Twoje serce ten piękny list z greckiej wyspy. "Kto ma uszy, niechaj słucha" i zapamiętuje. Amen.

Słowo Boże - kazania