2. Święto Zesłania Ducha Świętego

13„ A gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał uczniów swoich, mówiąc : Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?14. A oni rzekli: Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków. 15. On im mówi: A wy za kogo mnie uważacie? 16. A odpowiadając Szymon Piotr rzekł: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego. 17 AJezus odpowiadając, rzekł mu : Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jonasza, bo nie ciało i krew objawiły ci to , lecz Ojciec mój, który jest w niebie. 18. A Ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go. 19. I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.”

Mt 16,13-19

Trudno odnaleźć w cytowanych słowach bezpośrednie nawiązanie do Zesłania Ducha Świętego. Nawet rozmowa Jezusa z uczniami nie kieruje naszych myśli w Dzień Pięćdziesiątnicy. Dlaczego dzisiaj rozważany jest fragment, który nie opisuje działania Ducha św.? Nic bardziej mylnego. Mamy do czynienia z proklamacją i wyznaniem wiary w Chrystusa. Z Credo, u podstaw którego leży całe istnienie Kościoła. Idąc za myślą apostoła Narodów należy przytoczyć fragment jego listu :” .. nikt nie może rzec: Jezus jest Panem, chyba tylko w Duchu św.” (1 Kor 12,3 ). Piotra prowadzi sam Duch św. Potwierdzi to w dzisiejszej rozmowie Jezus: „nie ciało i krew objawiły ci to, lecz Ojciec mój, który jest w niebie" (Mt 16,17). Ewangelista Mateusz od początku swojej Ewangelii przedstawia nam Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego, do którego wyznania prowadzi nas wraz z Piotrem pod Cezareą Filipową: „Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego” (Mt 16,16).

 

I

 

Nie bez przyczyny Jezus zadaje pytanie uczniom, za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego. Jest to godność mesjańska, która w Chrystusie się wypełnia. W domu Zacheusza Chrystus mówi: „Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło” (Łk 19,9-10). Uczniom Jana Chrzciciela odpowiada: „Idźcie i oznajmijcie Janowi, coście widzieli i słyszeli: ślepi odzyskują wzrok, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczenia, a głusi słyszą; umarli są wskrzeszani, ubogim opowiadana jest ewangelia” (Łk 7,22). Wszystkie wydarzenia związane z Synem Człowieczym mają charakter zbawczy. „Oto idziemy do Jerozolimy i wszystko, co napisali prorocy, wypełni się nad Synem Człowieczym. Wydadzą go bowiem poganom i wyśmieją, zelżą i oplują. A ubiczowawszy , zabiją go, ale dnia trzeciego zmartwychwstanie” (Łk 18,31-33).

 

Kiedy Jezus zadawał pytanie o Syna Człowieczego uczniowie nie rozumieli w pełni tej godności. Nie nadszedł jeszcze czas. Tym, przez którego przemawia Duch Święty i nim się posługuje jest Piotr. Nie mówi sam z siebie. Ma poznanie, którego udziela mu sam Bóg. Uwidoczni się to w pełni w dzień Zesłania Ducha św. W Jerozolimie Piotr wypowiada słowa: „Tego to Jezusa wzbudził Bóg, czego my wszyscy świadkami jesteśmy. Wywyższony tedy prawicą Bożą i otrzymawszy od Ojca obietnicę Ducha Świętego, sprawił to, co wy teraz widzicie i słyszycie” (Dz 2,32n).

 

W dzisiejszym tekście mamy cząstkowe poznanie Ducha Bożego przez Piotra. Później stanie się ono znakiem wszystkich uczniów. Zanim jednak do tego doszło, dzisiaj omawiana Ewangelia odsłania nam niezwykły obraz. Piotr wskazuje na Syna Człowieczego, który jest Chrystusem. Potwierdzi te słowa później przed  Sanhedrydem, czyli najwyższą władzą religijną w Izraelu: „Niech wam wszystkim i całemu ludowi izraelskiemu wiadome będzie, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wzbudził z martwych ... On to jest owym kamieniem odrzuconym przez was budujących, On stał się kamieniem węgielnym. I nie ma w nikim innym zbawienia, albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,10-12).

 

II

Pozostali uczniowie wyrażają różne opinie. Widzą w Jezusie podobieństwo do Jana Chrzciciela, Eliasza, Jeremiasza lub innego z  proroków. Podkreślają Jego funkcję prorocką. Jan Chrzciciel był „głosem Boga wołającego na pustyni”, wzywającym do nawrócenia. Jezus utożsamia z nim Eliasza. Uważano wtedy, na podstawie proroctwa Malachiasza, że Eliasz miał się pojawić przed nadejściem dnia Pańskiego – Ml 3,23-24. Natomiast niektóre wypowiedzi Jezusa dotyczące sądu (Mt 11,20-24) czy kultu świątynnego (Mt 24,1-2) nawiązywały do wypowiedzi proroka Jeremiasza. Wszystkie te podobieństwa odbierane były przez ludzi jako świadectwa prorockie. Nie przypisywały Jezusowi roli Mesjasza i Syna Bożego. Konsekwencją takich wypowiedzi jest pytanie zadane przez Jezusa „A wy za kogo Mnie uważacie?”

 

Piotr używa greckiego terminu: Christos. Jezus jest Synem Boga żywego. Szczepan, jeden z diakonów, wyrazi wiarę w Syna Człowieczego: „Oto widzę niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego po prawicy Bożej” (Dz 7,56). Tutaj jest nawiązanie do księgi Daniela, gdzie tytuł Syna Człowieczego utożsamiany jest z czasami przyszłymi. „ Oto na obłokach niebieskich przyszedł ktoś, podobny do Syna Człowieczego, doszedł do Sędziwego i stawiano go przed nim. I dano mu władzę i chwałę, i królestwo , aby mu służyły wszystkie ludy, narody i języki” (Dn7,13n).
 

Piotr zostaje nazwany greckim terminem makarios, który oznacza „szczęśliwy, błogosławiony”. Szczęście Piotra polega na tym, że wyznając wiarę w Syna ma on objawienie Boże.      

 

Jezus podkreśla, że wyznanie Szymona możliwe było dzięki objawieniu Ojca niebieskiego. To jemu Ojciec zechciał objawić tajemnicę Syna:” …nikt nie zna Syna tylko Ojciec, i nikt nie zna ani Ojca, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11,27 ). Piotr nie mówi sam z siebie, tylko przemawia przez niego sam Bóg Wszechmogący.                   

  

III

 
Jezus nazywa Piotra skałą. Wykorzystuje grę słów  petros – Piotr i petra – skała. Nazwa ta sugeruje opokę czyli fundament, na którym postawiona jest budowla. Jej solidne fundamenty nie zostaną naruszone, a przez to nic nie ulegnie zniszczeniu. O tym słyszymy wyraźnie w słowach: „Każdy więc, kto słucha tych słów moich i wykonuje je, będzie przyrównany do męża mądrego, który zbudował dom swój na opoce. I spadł deszcz ulewny, i wezbrały rzeki, i powiały wiatry, i uderzyły na ów  dom, ale on  nie runął, gdyż był zbudowany na opoce” (Mt 7,24n).

 

Jezus porównuje do skały nie tylko imię Piotra, lecz przede wszystkim jego odpowiedź na postawione pytanie. Ta odpowiedź jest podstawą wiary. Jest wzorem dla innych, którzy mają tworzyć społeczność wierzących. Kościół Jezusa Chrystusa. Początkiem wiary jest Słowo Boże. To Duch święty prowadzi nas do odpowiedzi, którą daje Piotr i każdy słyszący Ewangelię o ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusie Chrystusie.

 

Bez Słowa Bożego, które dociera do nas i w każdy innym momencie naszego życia, nikt nie może wyrazić przeświadczenia, że Jezus jest Panem. To Duch Święty prowadzi do takiego wyznania. Najpierw jest słowo Boga, a później odpowiedź człowieka. ”Lecz nie wszyscy dali posłuch dobrej nowinie: mówi bowiem Izajasz: Panie. Któż uwierzył zwiastowaniu naszemu? Wiara tedy jest ze słuchania, a słuchanie przez Słowo Chrystusowe” (Rz 10,16n).

 

Początkiem Kościoła jest Słowo Chrystusa, bez którego Duch Święty nie działa w człowieku. Amen.

Słowo Boże - kazania