7. Niedziela po Trójcy Św.

„A On rzekł do nich: Wy im dajcie jeść. Oni zaś odrzekli: Nie mamy więcej aniżeli pięć chlebów i dwie ryby, chyba żebyśmy poszli i kupili żywności dla wszystkiego ludu. Albowiem mężów było około pięciu tysięcy. Rzekł więc do uczniów swoich: Każcie im usiąść w grupach mniej więcej po pięćdziesięciu. I uczynili tak, i posadzili wszystkich. Wziąwszy zaś te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, pobłogosławił je, rozłamał i dawał uczniom, by kładli przed ludem. I jedli, i nasycili się wszyscy; i zebrano pozostałych okruszyn dwanaście koszów”.

Łk 9,13-17

Z przytoczonej historii biblijnej dowiadujemy się o wspaniałym cudzie Jezusa. Dzięki niemu pięć tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci, mogło nasycić się pięcioma chlebami i dwoma rybami – prostym pokarmem, jaki spożywali codziennie galilejscy rybacy.

 

Jak do tego doszło? Zwykle za Jezusem podążały tłumy Żydów. Byli to w większości ludzie prości, którzy potrzebowali kogoś, kto zainteresowałby się nimi, powiedział dobre, życzliwe słowo, rozwiał lęk i obawy. Jan Chrzciciel już nie żył. Faryzeusze i uczeni w Piśmie dbali bardziej o siebie samych niż o innych. Również król Herod nie poczuwał się do odegrania roli lidera swojego narodu. Sytuacja, w jakiej znaleźli się Żydzi będący pod rzymską okupacją, przypominała obraz zagubionych owiec, które szukały swojego pasterza. 

 

Dzisiaj również wielu jest ludzi poszukujących przywódcy, który swoją osobowością, charyzmą, talentami mógłby pokierować, pomóc, służyć wspólnemu dobru. Wielu ludzi kieruje wzrok pełen nadziei i optymizmu na dzisiejszych liderów – polityków. Nieraz jednak odchodzą od nich zawiedzeni, zniechęceni, rozżaleni w poczuciu, że źle ulokowali swoje nadzieje.

 

Żydzi szukali swojego lidera, pocieszyciela, nauczyciela. Dlatego tłumnie podążyli za Jezusem z Nazaretu, o którym słyszeli tak wiele dobrego. W poprzedzającym rozważany tekst fragmencie czytamy jednak, że Jezus na jakiś czas zniknął z ich oczu. Po prostu odszedł ustronne miejsce ze swoimi uczniami. Rozmawiał z nimi o ich niedawnej wyprawie misyjnej: „A apostołowie, powróciwszy, opowiedzieli Mu o wszystkim, czego dokonali” (Łk 9,10).

To wspaniałe chwile, gdy człowiek może sam na sam porozmawiać z Panem Jezusem! Gdy może na osobności podzielić się z Nim tym, co go cieszy, a co trapi. Takie chwile są i nam dane – w modlitwie. Po wykonanej misji uczniom należał się odpoczynek, czas na regenerację sił.

 

Rozumiemy to szczególnie teraz, kiedy przeżywamy czas urlopów. Po roku pracy, obciążeń, stresów, wielu z nas cieszy się zasłużonym wypoczynkiem. Nasze służbowe telefony komórkowe są wyłączone, rzadziej lub w ogóle nie zaglądamy do firmowej skrzynki mailowej. Zapominamy o sprawach bieżących firmy i oddajemy się wypoczynkowi w ustronnym, zacisznym miejscu, z najbliższymi.

 

Z tego powodu możemy denerwować się na tłum, który dowiedziawszy się, gdzie Jezus przebywał, zaczął naciskać na Niego Jezusa i jego uczniów nie dając im chwili spokoju i wytchnienia. Przyznajemy Jezusowi prawo do tego, by odesłał tłum tam, skąd przyszedł. On jednak tego nie uczynił. Nikogo nie odesłał do domu, przed nikim też nie uciekł. Przeciwnie – jak czytamy: „A przyjąwszy ich, mówił do nich o Królestwie Bożym i leczył tych, którzy potrzebowali uzdrowienia” (Łk 9,11).

 
Co więcej, ku zdziwieniu uczniów, Jezus nakarmił te rzesze ludzi pięcioma chlebami i dwoma rybami, sprawiając wspaniały cud – wszyscy odeszli nie tylko pocieszeni i pokrzepieni Słowem Bożym, ale i syci chlebem powszednim.

Pan Jezus, który nikogo nie odrzucił, ale przyjął tych, którzy zwracali się do Niego z prośbą o pomoc, jest gotowy przyjąć każdego z nas z jego troskami i problemami, jakiekolwiek by one były i kiedykolwiek by wystąpiły. Możemy przyjść do niego zawsze. On wręcz do tego zachęca: „Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a ja wam dam ukojenie” (Mt 11,28). Amen.

 

Zwiastun Ewangelicki

Słowo Boże - kazania