Święto Epifanii

Drodzy Internauci !

Dziś świętujemy wraz z całym Kościołem Zachodnim Objawienie Pańskie, Epifanię, święto które przypomina objawienie Boga w historii człowieka, a także zdolność człowieka do rozumowego poszukiwania Boga.

Na wschodzie greckojęzyczne chrześcijaństwo, które dużo wcześniej niż Zachód obchodziło to święto, powiązało treść święta przede wszystkim z chrztem Jezusa w Jordanie, podczas którego Bóg ogłasza wszystkim: Ten jest Mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie (Mt 3,17).

Na łacińskojęzycznym  Zachodzie  treść święta Epifanii odnajdujemy w pokłonie mędrców ze Wschodu, co znaczy że także ludy pogańskie rozpoznają i uznają w Jezusie jego królewską i boską godność. Jezus przychodzi jako Zbawiciel całej ludzkości, całego świata, także świata pogańskiego. Apostoł Narodów św. Paweł wyraził to słowami w naszym tekście kazalnym: Poganie mianowicie są współdziedzicami, członkami jednego Ciała i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię (Ef 3,6). 

Tu nawet nie chodzi o nadzwyczajną,  cudowną pielgrzymkę pogańskich mędrców, ile o zdumienie i radość z faktu, że już się rozpoczęło dzieło jednoczenia ludów, budowania wspólnoty wśród ludzi, gromadzenia w jedno całego rodzaju ludzkiego. Daleko jeszcze do pełni tej jedności, nieodwołalny początek został jednak dokonany. Fakt, że Bóg się objawia, oznacza, że z nieznanych nam powodów jest On ukryty przed nami, ale skoro się objawia, to nie jesteśmy Mu obojętni i chce być rozpoznany.

W tej historii spełnia się to, o czym napisał prorok Izajasz „ I pójdą narody do Twojej światłości, a królowie do blasku, który jaśnieje nad tobą” (Iz 60,3)

Kościół Syna Bożego ma kontynuować dzieło jednoczenia i prowadzenia do wcielonego Słowa Bożego wszystkich ludzi. Ma zaświadczyć o tym, który już przyszedł.

Zdarza się jednak , że  Kościół zapomina o tym zadaniu, skupia się na sobie, nie na zbawieniu świata, i zamiast być świadkiem Epifanii – Objawienia Boga, staje się źródłem konfliktów i podziałów. Nie zawsze świadomie - sprzeciwia się swojej misji.

Nie jest zadaniem Kościoła budowanie polityki społecznej, czy stawanie się częścią systemów narodowych, społecznych czy politycznych, a głoszenie Boga, który już objawił się w świecie. Kościół ma świadczyć o tym co Boże w tym świecie. O tym co ludzkie świadczą inni.

Kto zastąpi Kościół w głoszeniu Ewangelii ?

W Jezusie Chrystusie przyszła na ziemię światłość, która zwycięża wszelkie ciemności i mroki w tym świecie, jak i w nas samych. On przychodzi na naszą ziemię, aby być światłością dla wszystkich ludzi – dla całego świata.

Czy żyjemy w świetle tego światła ?

A może bardziej żyjemy w świecie, w którym odejście od składania Bogu czci staje się modne?

Życie według zasad ewangelii staje się przejawem staroświeckiego podejścia do życia. Świat, który dyktuje Bogu zasady i który narzuca niejako swoje poczucie prawdy i sprawiedliwości nie ma jednak przyszłości.  

O tym świadczy cały Stary Testament - historia dialogu Boga z niewiernym mu ludem. Choć Bóg zawsze jest na drodze ratunku, to jakaś pogańska część drzemie w każdym z nas…:
- neopogaństwo, które nie wierzy, że Bóg mówi prawdę, a jednocześnie czci stare mity i świat Fantasy.  
- świat magów, wróżek, astrologów, horoskopów, i różnych pomieszanych systemów filozoficzno- religijnych.
- czasami nawet naszą wiarę przeżywamy jak magię. Modlitwy jak zaklęcia mają zmieniać na nasze życzenie rzeczywistość.
-  narzędzia w naszym życiu, takie jak: pieniądze, władza, kariera, czy też rzeczy stają się naszymi  bożkami. Im oddajemy życie i cześć.

A stworzeni jesteśmy, aby Kochać Boga i ludzi.

Najtrudniejsze jednak jest prawdziwe pogaństwo, czyli życie jakby Boga nie było….

Wtedy pozostaje tylko modlić się o Epifanię w życiu.

O oczy, które zobaczą znaki, dla których niebo będzie drogowskazem.

O serce, które nie policzy kosztów szukania prawdy.

O kolana, które same się ugną kiedy zobaczą Boga.

Epifania to nagłe zobaczenie czegoś, co już jest, a czego nie dostrzegaliśmy. Przeczuwaliśmy istnienie, a przecież z różnych powodów nie widzieliśmy. Może czasami bogactwo świata, lub jego nędza nie pozwala dostrzec znaków Bożej, cichej obecności wśród nas ?

Wracając do obietnicy:
Poganie mianowicie są współdziedzicami, członkami jednego Ciała i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię.            (Ef 3,6).

To nie tragedia, że jesteśmy w jakieś części „ pogańscy”, ważne czy znajdujemy się na drodze do Syna Bożego. Ważne, czy chcemy podążać do światła tego świata.

Naśladując Mędrców, którzy nie licząc kosztów wyruszyli w poszukiwaniu Boga w tym świecie, możemy odkryć – jak oni – Chrystusa.

Jako Boże zaproszenie, jako nadzieję, jako szansę – idąc do Niego, pokonując długą drogę, trudności, niepewność… możemy znaleźć siebie i sens, który wykracza poza nasze pojmowanie.

Ktoś kiedyś powiedział bardzo pięknie:

…Prawda spóźnia się pół kroku i choć życie jest cudem, choć codziennie przynosi nam tysiące niespodzianek i odkryć, ich znaczenia nie rozumiemy od razu…. Amen.

Słowo Boże - kazania