english version
Hasła biblijne na dzisiaj Ukryj hasła biblijne

To NIE JEST NIEAKTUALNA, lecz archiwalna wersja witryny luteranie.pl, z 2020 roku.

Aktualna wersja jest tutaj: https://www.luteranie.pl

Wielki Czwartek

2 kwietnia 2015 r.

1.Przed świętem Paschy, Jezus, wiedząc, iż nadeszła godzina jego odejścia z te-go świata do Ojca, umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, umiłował ich aż do końca. 2.A podczas wieczerzy, gdy diabeł wzbudził w sercu Judasza, syna Szymona Iskarioty, zamysł wydania go, 3.wiedząc, iż Ojciec wszystko dał mu w ręce i że od Boga wyszedł i do Boga odchodzi, 4.wstał od wieczerzy, złożył szaty, a wziąwszy prześcieradło, przepasał się. 5.Potem nalał wody do misy i począł umywać nogi uczniów i wycierać prześcieradłem, którym był przepasany. 6.Podszedł też do Szymona Piotra, który mu rzekł: Panie, Ty miałbyś umywać nogi moje? 7.Odpowiedział Jezus i rzekł mu: Co Ja czynię, ty nie wiesz teraz, ale się potem dowiesz. 8.Rzecze mu Piotr: Przenigdy nie będziesz umywał nóg moich! Odpowiedział mu Jezus: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał działu ze mną. 9.Rzecze mu Szymon Piotr: Panie, nie tylko nogi moje, lecz i ręce, i głowę. 10.Rzecze mu Jezus: Kto jest umyty, nie ma potrzeby myć się, chyba tylko nogi, bo czysty jest cały. I wy czyści jesteście, lecz nie wszyscy. 11.Wiedział bowiem, kto ma go wydać; dlatego rzekł: Nie wszyscy jesteście czyści. 12.Gdy więc umył nogi ich i przywdział szaty swoje, i znów usiadł, rzekł do nich: Czy wiecie, co wam uczyniłem? 13.Wy nazywacie mnie Nauczycielem i Panem, i słusznie mówicie, bo jestem nim. 14.Jeśli tedy Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem nogi wasze, i wy winniście sobie nawzajem umywać nogi. 15.Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem.


Ewa ngelia Jana 13, 1 – 15


Ten dzisiejszy dzień ma nam zwrócić uwagę, aby trwać w Eucharystii. Łamać chleb w nadziei. Słyszeliśmy tekst, który opisuje jak Jezus zasiadł do stołu z uczniami, ale przede wszystkim zwraca uwagę jakie powinny być relacje między uczniami Pana Jezusa - w Kościele.

 

Jezus w Wieczorniku wspólnie zasiada z uczniami do stołu, bierze misę i myje jako Sługa uczniom nogi. W tej relacji opisywanej przez Jana wymienione są z imienia dwie postacie Judasz i Piotr. Ewangelista Jan opisuje: A podczas wieczerzy, gdy diabeł wzbudził w sercu Judasza syna Szymona Iskarioty, zamysł wydania go. Natomiast relacja o Piotrze zaczyna się: Podszedł też do Szymona Piotra, który mu rzekł: Panie, Ty miałbyś umyć nogi moje?

 

Dwie postacie, które biorą udział w kolejnych wydarzenia smutnych i tragicznych dla nich. Judasz wydaje Jezusa, ale tym samych wydaje siebie na pastwę losu, Piotr zapiera się Jezusa, nie ma odwagi do przyznania się, że był Jego uczniem. Jednak Jezus pochyla się i nad zdrajcą oraz pochyla się na tym, który się do Niego nie przyznaje. Czyni tak, bo jak napisał Jan „umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, umiłował ich aż do końca” Uczniowie słyszą pytanie. Czy wiecie co wam uczyniłem? To pytanie ma rozbrzmiewać jak dzwony w Kościele.


Ewangelista Marek napisał: Wiecie, że ci, których uważa się za władców narodów, nadużywają swej władzy nad nimi, a możni ich rządzą nimi samowolnie. Lecz nie tak ma być między wami, ale ktokolwiek by chciał być między wami wielki, niech będzie sługą waszym. I ktokolwiek by chciał być między wami pierwszy, niech będzie sługą wszystkich. Albowiem Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć i oddać swe życie na okup za wielu.

 

Dzisiejszy Kościół czyli my, chrześcijanie nie zawsze chcemy słyszeć pytanie Jezusa: Czy wiecie co wam uczyniłem? Pytanie niewygodne i trudne, bardzo wymagające. Jednak odpowiedź, którą udziela Jezus łączy się z tym, do czego człowiek został stworzony. Na pierwszych stronach Biblii możemy przeczytać, że kiedy Pan Bóg stworzył człowieka dał mu zadanie: człowiek miał panować nad rybami morskimi, nad ptactwem niebios i nad wszelkimi zwierzętami. To pojecie „panować” ma być rozumiane jako opiekować się, troszczyć się, można powiedzieć służyć. Jednak człowiek o tym szybko zapomniał

 

Panowanie to opiekowanie, troska. My jednak rozumiemy panowanie jako rządzenie, nawet kiedy mówimy, że się opiekujemy, to często nie służymy, ale rządzimy, rozporządzamy według swojej miary.


Wielki Czwartek to pamiątka – pamięć o ustanowieniu Wieczerzy, ale również pamiątka – pamięć jaka ma być relacja w Kościele. Aby Kościół nie zapomniał, że panować to służyć, panować to nie straszyć, ale wspierać i dodawać otuchy.

 

Dzisiaj w Kościele musimy pamiętać, że Jezus usłużył zdrajcy i temu, który się wyparł. Niech jak dzwony w kościele rozbrzmiewają słowa Pana Jezusa: Wy nazywacie mnie Nauczycielem i Panem, i słusznie mówicie, bo jestem nim. .Jeśli tedy Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem nogi wasze, i wy winniście sobie nawzajem umywać nóg. Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem. Amen.

ks. Krystian Borkowski