Teksty IV Zgromadzenia Ogólnego Leuenberskiej Wspólnoty Kościołów
Doktryna i praktyka Chrztu
Wiedeń, 3-10 maja 1994
W Konkordii Leuenberskiej (skrót: KL) wspólne rozumienie Chrztu sformułowano następująco:
Podstawę świadectwa o Ewangelii stanowi świadectwo apostołów i proroków zawarte w Piśmie Świętym Starego i Nowego Testamentu. Zadaniem Kościoła jest rozpowszechnianie tej Ewangelii za pośrednictwem słowa głoszonego w kazaniu i przez duszpasterstwo indywidualne, a także przez Chrzest i Wieczerzę Pańską. W zwiastowaniu, Chrzcie i Wieczerzy Pańskiej Jezus Chrystus jest obecny przez Ducha Świętego. W taki sposób usprawiedliwienie w Chrystusie staje się udziałem ludzi, w taki sposób Pan gromadzi swój lud. W tym celu posługuje się zarówno różnymi urzędami i służbami w Kościele, jak też świadectwem wszystkich członków swojej wspólnoty (KL 13).
a) Chrzest
Chrztu udziela się wodą, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Przez Chrzest Jezus Chrystus nieodwołalnie przyjmuje do swojej społeczności zbawionych człowieka, ofiarę grzechu i śmierci, tak iż może on stać się nowym stworzeniem. W mocy Ducha Świętego powołuje go do swojej wspólnoty i do nowego życia w wierze, w codziennej skrusze i posłuszeństwie (KL 14).
Kierując się tym rozumieniem i zgodnie z upoważnieniem, jakiego udzieliła Konkordia do prowadzenia rozmów doktrynalnych, grupa regionalna Europy południowej zajęła się zagadnieniami związanymi z praktyką chrzcielną. Upoważnienie to, zawarte w par. 37 Konkordii, zostało sprecyzowane przez Zgromadzenie Ogólne w Driebergen w 1981 r. W grupie regionalnej Europy południowej były reprezentowane następujące Kościoły:
1. Związek Kościołów Ewangelickich w NRD (od 1991 r.: EKD)
2. Kościół Ewangelicki Waldensów, Włochy
3. Ewangelicki Kościół Krajowy w Badenii, RFN
4. Kościół Ewangelicko-Luterański w Bawarii, RFN
5. Kościół Ewangelicki Braci Czeskich w Republice Czeskiej
6. Kościół Ewangelicki w Niemczech (EKD)
7. Kościół Ewangelicki Wyznania Augsburskiego w Austrii
8. Kościół Ewangelicki Palatynatu, RFN
9. Kościół Ewangelicki w Nadrenii, RFN
10. Kościół Ewangelicki Wyznania Augsburskiego w Rumunii
11. Ewangelicki Kościół Krajowy w Wirtemberdze, RFN
12. Kościół Ewangelicko-Luterański w Słowenii
13. Synod Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Bawarii, RFN
14. Kościół Luterański na Węgrzech
15. Stała Rada Kościołów Luterańskich i Reformowanych Francji
16. Reformowany Kościół Chrześcijański Jugosławii
17. Reformowany Kościół Chrześcijański Słowacji
18. Kościół Reformowany na Węgrzech
19. Śląski Kościół Ewangelicki Wyznania Augsburskiego w Republice Czeskiej
20. Szwajcarski Związek Kościołów Ewangelickich
21. Słowacki Kościół Ewangelicki Wyznania Augsburskiego w Jugosławii
22. Słowacki Kościół Wyznania Augsburskiego w Republice Słowackiej.
Grupa regionalna Europy południowej spotkała się trzykrotnie w latach 1984-1986 na rozmowach doktrynalnych w Gallneukirchen; temat obrad brzmiał: "Reformacyjne rozumienie Chrztu a problemy praktyki chrzcielnej dziś". Zajmowano się podstawowymi kwestiami współczesnego rozumienia Chrztu oraz odmienną praktyką chrzcielną stosowaną w różnych Kościołach i kontekstach społecznych. W rozważaniach brano pod uwagę wyniki dialogów dwustronnych i wielostronnych, zwłaszcza deklaracje konwergencji w sprawie "Chrztu, Eucharystii i posługiwania duchownego" (Lima 1982).
Przedkładany zrewidowany tekst jest wynikiem pracy grupy regionalnej Europy południowej, która obradowała w Gallneukirchen w dniu 26 lutego 1986 r. Zrewidowana wersja została opracowana (6 luty 1988) zgodnie z propozycjami zmian przedłożonymi na Zgromadzeniu Ogólnym w Strasburgu (18-24 marca 1987); ostateczny kształt nadał temu tekstowi komitet wykonawczy (28 października 1993) na podstawie stanowisk nadesłanych przez Kościoły (1988-1992). Wersja, którą publikujemy poniżej, została przyjęta przez IV Zgromadzenie Ogólne Leuenberskiej Wspólnoty Kościołów. Rozmowy teologiczne doprowadziły do następującego konsensu w zakresie teologicznego rozumienia i kościelnej praktyki.
I. Znaczenie Chrztu
1. Chrzest jako dar Boży
Chrzest udzielany z pomocą wody i w imię trójjedynego Boga ma swój fundament w działaniu pojednawczym Boga w Jezusie Chrystusie. W Chrzcie akt pojednania, zrealizowany przez Jezusa Chrystusa, staje się osobistym udziałem każdej jednostki. W mocy Ducha Świętego Chrzest jest skutecznym znakiem Bożego wsparcia i Bożej obietnicy.
Bóg przez swojego Ducha, w tych, którzy zostają ochrzczeni, wzbudza i podtrzymuje wiarę oraz prowadzi ich do wspólnoty. Chrzest, udzielany w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, jest powołaniem jednostki w poczet ludu Bożego, a tym samym włączeniem jej do Ciała Chrystusa.
Bóg obiecuje i daje nam w Chrzcie przebaczenie grzechów, wyzwolenie z bezbożnych więzów i z upadku w grzech oraz odrodzenie, które umożliwia nowe życie. Jezus Chrystus wprowadza ochrzczonego w rzeczywistość już napoczętego a zarazem przyszłego Królestwa Bożego. Ochrzczony doświadcza we wierze wyzwalającą zmianę w sferze panowania i akceptuje ją. Wiara ta jest przeżywana jako nieustanny proces nawrócenia, które znajduje swoje urzeczywistnienie w naśladowaniu Jezusa Chrystusa.
2. Chrzest jako nieodwołalny i niepowtarzalny akt
Czyn zbawczy Boga dokonał się dla nas raz na zawsze w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa. Chrzest jest ważnym znakiem rozpoczęcia nowego życia. Wraz z nim nieodwołalnie zostajemy przyjęci do zbawczej wspólnoty Boga. Dlatego Chrzest jest aktem niepowtarzalnym. W Chrzcie, który jest wydarzeniem jednorazowym, poznajemy obietnicę wierności, którą trójjedyny Bóg dał nam na całe życie. Zawsze możemy się na nią powoływać. Nieustannie możemy też pokładać w niej naszą ufność.
3. Chrzest jako początek drogi z Jezusem Chrystusem
Podstawą i celem Chrztu jest wiara. Jest ona zarazem darem Boga i odpowiedzią człowieka. W wierze człowiek odpowiada z podziękowaniem, radością i posłuszeństwem na Boży dar. Bezwarunkowe "tak" Boga wobec człowieka, wyrażone w widzialnym znaku Chrztu, łączy się z oczekiwaniem, że ochrzczony dokona wyznania wiary i w sposób nieskrępowany wypowie swoje "tak".
Marcin Luter w "De captivitate Babylonica ecclesiae" powiada: Każdy łatwo może się przekonać, że (w sakramencie) konieczne są zarazem dwie rzeczy - obietnica i wiara. Bez obietnicy bowiem nie można wierzyć. Bez wiary zaś obietnica jest bezużyteczna (WA 6, 517, 8-10).
Jan Kalwin stwierdza: Pierwszą rzeczą, którą trzeba uwzględnić przy Chrzcie, jest zatem Boża obietnica, która powiada (MK 16,16): "Kto uwierzy i ochrzczony zostanie..." Gdzie bowiem nie ma lub nie osiąga się wiary, tam Chrzest nie pomaga, a nawet szkodzi - i to nie tylko w momencie jego przyjęcia, lecz również przez cale późniejsze życie (Institiutio IV, 14,1; 15,13).
Zbawienie, które ochrzczonemu zapowiedziane zostało w Chrzcie, stanowi podstawę jego dziejów powiązanych z Jezusem Chrystusem. W ramach tych dziejów Bóg daje wyraz swojej aprobacie i obietnicy, zwracając się do ochrzczonego po imieniu i pozostając z nim. Chrzest jest jednocześnie podstawą i początkiem trwającego przez całe życie wzrastania we wspólnotę wierzących.
Kościół chrzci na podstawie nakazu i obietnicy swojego Pana. Jest on ochrzczoną i chrzczącą społecznością wierzących. Udzielając Chrztu Kościół zobowiązuje się, że poprzez modlitwę, opiekę duszpasterską i katechezę towarzyszyć będzie wierzącym na drodze wiary. Takie przyjęcie do wspólnoty i takie towarzyszenie społeczności wierzących stanowią dla ochrzczonego zachętę do uważania się za członka Ciała Chrystusa i do manifestowania tego w wyznaniu wiary.
4. Chrzest jako wezwanie do naśladowania
Czyn Boga w akcie Chrztu obejmuje dwa elementy: usprawiedliwienie i odnowę naszego życia. W ten sposób Chrzest staje się początkiem i fundamentem trwającego przez całe życie procesu uświęcenia. Ochrzczony podlega zarówno obietnicy Słowa Bożego jak i wysuwanemu przez nie żądaniu. Tak z Chrztu w mocy Ducha Świętego ma wyrosnąć manifestujące się widzialnie naśladowanie w świadectwie i służbie.
Chrzest ma także skutki etyczne. Chodzi w nim nie tylko o osobiste uświęcenie, lecz także o to, że chrześcijanie jako odkupiona społeczność ochrzczonych są powołani do tego, aby wspólnie - ponad wszelkimi granicami podziału - dostrzegali swoją odpowiedzialność za świat. Właśnie Chrzest rzuca nam wyzwanie do angażowania się na rzecz urzeczywistnienia woli Bożej we wszystkich dziedzinach życia. Chrzest uzdalnia i przygotowuje nas do służby miłości, która zajmuje się niedostatkami ludzkimi i stara się usunąć ich przyczyny. Współcześnie ważnym elementem tej służby jest wysiłek na rzecz ustanowienia sprawiedliwości i pokoju w świecie.
5. Chrzest jako niezbędna droga ku naszemu zbawieniu
W śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Bóg złamał moc grzechu i zła. oraz dał początek nowemu życiu przez zapowiedź swojej sprawiedliwości i obietnicę nowego stworzenia. W zwiastowaniu Słowa Bożego, w Chrzcie i świętej Wieczerzy Pańskiej Bóg przybliża nam zbawienie. O konieczności Chrztu dla zbawienia mówimy mając na względzie fakt, że zwiastowanie Słowa Bożego, Chrzest i święta Wieczerza Pańska są tymi drogami, na których Bóg pragnie spotkać nas ludzi, odwrócić naszą niekorzystną sytuację i wyzwolić nas z mocy zła. To nie wyklucza faktu, że Bóg ma także inne drogi do człowieka, gdyż Jego wolność w okazywaniu miłości nie zna granic. Na nas jednak spoczywa nakaz trzymania się tych dróg, z którymi Bóg sam związał się w Ewangelii, dróg, które On nam proponuje.
II. Chrzest dzieci i chrzest dorosłych
Podstawowym modelem wszelkich wypowiedzi Nowego Testamentu na temat Chrztu jest Chrzest misyjny. W naszych Kościołach praktykuje się zwyczajowo Chrzest dzieci (także Chrzest niemowląt). Jednak zgodnie ze współczesnym rozumieniem teologicznym, zarówno w Chrzcie dzieci jak i w Chrzcie dorosłych przejawia się ta sama wartość jednego Chrztu. Opowiedzenie się za Chrztem dzieci oznacza, że silniej podkreślona zostaje poprzedzająca wiarę sola gratia. Opowiedzenie się za Chrztem dorosłych oznacza, że silniej podkreślona zostaje ścisła łączność między sola gratia i sola fide. Obie formy Chrztu przyjmują w założeniu zwiastowanie Słowa Bożego i gotowość wsłuchiwania się w nie przez całe życie. W społeczeństwie ulegającym coraz większej sekularyzacji obie formy, Chrzest dzieci i Chrzest dorosłych, uzyskują coraz bardziej charakter wyznania wiary.
Argumentami przemawiającymi na rzecz Chrztu dzieci są:
uprzednie zbawcze działanie Boga, dla którego Chrzest jest widzialnym znakiem;
życzenie rodziców, aby ich dziecko zostało przyjęte do przymierza Boga z Jego ludem, co oznacza zarazem poddanie go władzy Chrystusa;
koherencja dziejów wiary, których początek został dany przez Boga w Chrzcie;
wiara jako dar Ducha Świętego udzielany niezależnie od wieku. Za Chrztem dorosłych przemawiają następujące argumenty:
wiara, która jest celem Bożej obietnicy danej we Chrzcie, zostaje wyznana osobiście;
świadomie przeżyty własny Chrzest może mieć dla ochrzczonych i dla całego zboru znaczenie wzmacniające i zobowiązujące.
Zarówno w przypadku Chrztu dzieci jak i Chrztu dorosłych Boża obietnica łaski zawsze poprzedza ludzką odpowiedź. Pokładając ufność w Bożą obietnicę łaski Kościoły nasze akceptują praktykowany na ogół Chrzest dzieci. Praktyka ta zarazem traktuje z całą powagą uzasadnione pragnienie Kościołów i rodzin, aby ich dzieci miały od samego początku udział we wspólnocie z Bogiem, we wspólnocie, która zapewnia bezpieczeństwo. Domaga się to od nas poważnego potraktowania ścisłej łączności zachodzącej między wiarą a Chrztem przez zwracanie większej uwagi na odpowiedzialność, jaką niesie ze sobą ten sakrament.
W obecnej sytuacji, gdy w pewnych miejscach Chrzest dzieci nie uchodzi już za coś oczywistego, większe znaczenie z ewangelizacyjnego punktu widzenia zaczyna uzyskiwać Chrzest dorosłych; zachodzi potrzeba, aby zbory zwróciły baczniejszą uwagę na to zjawisko.
III. Chrzest, członkostwo i apostolat
1. Chrzest i członkostwo
Przez Chrzest Jezus Chrystus nieodwołalnie przyjmuje do swojej społeczności zbawionych człowieka, ofiarę grzechu i śmierci (KL 14). W ten sposób przez Chrzest następuje włączenie do wspólnoty wierzących (congregatio sanctorum et vere credentium). Chrzest ustanawia i przypieczętowuje przynależność do powszechnego i apostolskiego Kościoła (ecclesia catholica et apostolica). Konkretyzuje się to przez członkostwo w jednym zborze i Kościele (ecclesia particularis). - Nasz wspólny Chrzest (...) jest (...) fundamentalną więzią jedności (Ef 4,3-6) i przeto wezwaniem dla Kościołów, aby przezwyciężyły swoje podziały i w widzialny sposób zamanifestowały swoją wspólnotę (Dokument z Limy: Chrzest, nr 6).
2. Chrzest i apostolat
Kościół żyje ze stwórczej i zbawczej obecności Ducha Świętego, obecności, w której Jezus Chrystus jako Pan nieustannie oddaje siebie swojej wspólnocie w zwiastowanym Słowie, Chrzcie i Wieczerzy Pańskiej; w ten sposób gromadzi, zachowuje i ochrania On swój Kościół. Dlatego Kościół jako "lud Boży" jest wezwany i posłany, aby nieść wszystkim ludziom, słowem i czynem, świadectwo Ewangelii, i aby zapraszać ich do otwarcia się na nadejście Królestwa Bożego i stania się członkami Ciała Chrystusowego. Chrzest jest podstawą udziału w zadaniu misyjnym Kościoła (apostolat). Każdy członek Ciała Chrystusowego jest wezwany i upoważniony do poświadczania swojej wiary i do głoszenia Ewangelii całemu światu. Dla wypełnienia tego zadania Duch Święty posługuje się różnymi talentami i obdarza wieloma szczególnymi darami. Wszystkie te talenty i dary Duch Święty koordynuje w taki sposób, aby mogły być właściwie wykorzystane w służbie pojednania (por. 2 Kor 5,18n).
3. Chrzest i kapłaństwo wszystkich wierzących
"Kapłaństwo wszystkich wierzących" ma swoją podstawę w Chrzcie: Wszyscy chrześcijanie są naprawdę stanu duchownego (...). Bowiem Chrzest, Ewangelia i wiara, one jedynie określają stan duchowny i chrześcijański lud (...) Bywamy potem wszyscy razem poświęceni przez Chrzest na kapłanów, jak św. Piotr (1 P 2,9) mówi: "Wy jesteście królewskim kapłaństwem i kapłańskim królestwem" (M. Luter, "Do chrześcijańskiej szlachty narodu niemieckiego...", WA 6, 407, 13nn; por. też WA 6,564, 11-12).
Owo kapłaństwo wszystkich wierzących nakłada na wszystkich członków odpowiedzialność za posłannictwo Kościoła. Zadanie spoczywające na urzędzie z mocy ordynacji, a polegające na stałym i publicznym zwiastowaniu Słowa i sprawowaniu sakramentów, nie uwalnia zboru z odpowiedzialności właściwej kapłaństwu wszystkich wierzących. Odpowiedzialność za świadectwo i służbę w dziedzinie zwiastowania, opieki duszpasterskiej i diakonii winna być raczej ponoszona w ramach skoordynowanej współpracy osób powołanych do kierowania Kościołem i wszystkich jego członków. Zadaniem urzędu z mocy ordynacji jest również przygotowywanie ochrzczonych przez zwiastowanie i sprawowanie sakramentów do działalności diakonijnej i misyjnej.
4. Chrzest i dopuszczenie do Wieczerzy Pańskiej
Chrzest otwiera dostęp do świętej Wieczerzy Pańskiej jako uroczystości tych, którzy przez wiarę i Chrzest należą do Chrystusa. W Kościołach wyrosłych z Reformacji osoba chcąca uczestniczyć w Wieczerzy Pańskiej musi być uprzednio poinstruowana o podstawach doktrynalnych, na jakich opiera się rozumienie wiary i sakramentów. Gdzie istnieje praktyka dopuszczania dzieci ochrzczonych do sakramentu Wieczerzy Pańskiej przed konfirmacją, tam trzeba zadbać o to, aby dzieci rozumiały właściwie znaczenie tego sakramentu.
5. Chrzest i wystąpienie z Kościoła
Rezygnacja z członkostwa w Kościele nie pociąga za sobą unieważnienia Chrztu. Przeto Kościół ponosi odpowiedzialność pastoralną także za tych, którzy opuścili jego wspólnotę.
IV. Praktyka Chrztu
1. "Aspekt prawny" Chrztu
Pismo Święte mówiąc do nas o darze zbawczym Boga słowami i przykładami wziętymi z terminologii prawniczej (łaska, usprawiedliwienie i in.), pragnie przez to ukazać, jak Bóg traktuje nas poważnie i jak zobowiązujące są dla nas Jego słowa. Terminologia prawnicza pragnie wyrazić, że Boża obietnica stwarza nową relację. Taki metaforyczny język nie może być jednak przenoszony bezpośrednio na formalnoprawną płaszczyznę współczesnej rzeczywistości politycznej. Wyrażenia tego typu trzeba interpretować raczej ostrożnie, tak aby została zachowana ich pierwotna teologiczna dynamika.
Gdzie regulacje chrzcielne prowadzą do następstw prawnych, tam trzeba pamiętać o ich wymiarze pastoralnym. Ze szczególnym stylem prawa kościelnego wiąże się to, iż podczas interpretacji jego norm musi być przestrzegana zasada słuszności (Epikea). Do podstawowych zasad interpretacji należy również uznanie dobrych zwyczajów zborowych i możliwość stosowania rozsądnych wyjątków (dyspens). Wreszcie, pewną wolność interpretacji trzeba zostawić tam, gdzie zbyt pochopna decyzja prawna miałaby hamujący wpływ na rozwój duchowy. To nie oznacza, jakoby zalecało się ustępliwość tam, gdzie Kościół powinien znaleźć odwagę, aby powiedzieć "nie" ("nie", które jest wkomponowane w trwałe Boże "tak"). Jednak w prawie kościelnym musi być zawsze miejsce na świadczenie o miłości Chrystusa.
2. Porządek uroczystości chrzcielnej
Ponieważ przez Chrzest otrzymuje się powołanie do społeczności wierzących, przeto uroczystość chrzcielna winna odbywać się podczas nabożeństwa zborowego. Kościoły winny wymieniać między sobą liturgie chrzcielne i wzorce okolicznościowych kazań. Szczególny akcent należałoby położyć na sile oddziaływania symbolu. Wysoka ranga Chrztu winna znaleźć potwierdzenie w uroczystej oprawie nabożeństwa. Ze szczególną pieczołowitością trzeba traktować tekst liturgii chrzcielnej i zwiastowanie związane z tą czynnością sakramentalną. Rzeczą nieodzowną jest przeprowadzenie przed Chrztem rozmowy z rodzicami, w miarę możliwości również z rodzicami chrzestnymi.
3. Katecheza chrzcielna
W ramach zwiastowania kościelnego należy przywiązywać więcej uwagi do katechezy chrzcielnej. Zachodzi potrzeba lepszego objaśnienia znaczenia Chrztu oraz stworzenia warunków, w których ludzie uświadomiliby sobie, czym jest ich własny Chrzest, i potwierdzaliby go (organizując np. odpowiednią uroczystość w wigilię Wielkanocy). "Nadrabiana" katecheza chrzcielna nie może się ograniczać w żadnym wypadku do organizowania nauczania dla 14-letnich konfirmantów. Niezbędne np. są listy wysyłane rodzicom chrzestnym, seminaria dla rodziców konfirmantów, weekendy zborowe, szkolenia dla członków rad parafialnych. Wszystkie te inicjatywy mają służyć dorosłym w nabywaniu umiejętności wyrażania własnej wiary.
Podsumowanie tych wysiłków znajdujemy w rzymskokatolickich i ewangelickich katechizmach dla dorosłych. W codziennym życiu zborowym, np. w edukacji kościelnej dla dorosłych, musimy szukać odpowiedzi na pytanie, jak dzisiaj - zgodnie z parenezą nowotestamentową - możemy skłonić dojrzałych chrześcijan, aby wiedli życie w oparciu o swój Chrzest. Warte odnotowania jest to, że w ruchach charyzmatycznych ludzie wyrażają życzenie prowadzenia życia w sposób świadomy w oparciu o Chrzest i wyznanie własnej wiary. Zgodnie z reformacyjnym rozumieniem, konsekwencją takiego sposobu życia nie może być w żadnym wypadku ponowny Chrzest; wszelka odnowa musi mieć miejsce w zborze oraz przejawiać się w formie potwierdzenia Chrztu i dawania mu publicznego świadectwa.
4. Chrzest i konfirmacja
Poglądy teologiczne w sprawie istoty konfirmacji nie są jednolite. Świadczy o tym fakt, że agendy kościelne proponują wybór różnych liturgii i pytań dla konfirmantów. Nauczanie konfirmacyjne osoby jeszcze nie ochrzczonej winno się skupiać na jej Chrzcie. Osoba, która po zakończonym nauczaniu została ochrzczona, nie musi być jeszcze dodatkowo konfirmowana.
Konfirmacja nie jest rozumiana tylko jako potwierdzenie Chrztu lub dopełnienie liturgii chrzcielnej; reprezentowane są także poglądy, że jest ona błogosławieństwem i posłannictwem opartym na Chrzcie, uroczystym za- kończeniem nauczania kościelnego oraz "rytem nadania" oficjalnego członkostwa kościelnego. Dotychczasowy charakter konfirmacji jako dopuszczenia do Wieczerzy Pańskiej stracił częściowo na znaczeniu, odkąd w różnych Kościołach stwarza się możliwość przystępowania do tego sakramentu w towarzystwie rodziców jeszcze nie konfirmowanym dzieciom. Nie ma przekonujących argumentów teologicznych, które uzasadniałyby dopuszczenie do Wieczerzy Pańskiej dopiero po zakończeniu nauki konfirmacyjnej. Dalszej dyskusji wymaga kwestia relacji wzajemnej między Chrztem, konfirmacją a dopuszczeniem do Wieczerzy Pańskiej.
5. Odroczenie Chrztu
Odroczenie Chrztu jest czynnością kościelną, która wymaga uregulowania przez odpowiednie przepisy:
a) Kościół, z przyczyn pastoralnych, uznaje skrupuły rodziców co do ochrzczenia ich dziecka w okresie przewidzianym w przepisach kościelnych i odracza termin udzielenia Chrztu.
b) Księża i prezbiterium mogą odroczyć termin udzielenia Chrztu tam, gdzie - według intuicji ludzkiej - osoba zabiegająca o Chrzest nie uznaje, że Boża obietnica łaski dana w Chrzcie domaga się wiary, i gdzie -w przypadku Chrztu dziecka - nie można spodziewać się wychowania osoby ochrzczonej w duchu chrześcijańskim. Z przyczyn pastoralnych udzielona odmowa nie może mieć charakteru ostatecznego, trzeba raczej proponować odroczenie Chrztu połączone z dalszymi rozmowami.
6. Odrzucenie Chrztu
Kategoryczne odrzucenie Chrztu stawia pod znakiem zapytania rozumienie tego sakramentu jako nakazanej drogi do zbawienia. Takie zjawisko jest dla Kościoła wyzwaniem, które skłania go do wyjaśnienia w ewangelizacyjnym zwiastowaniu sensu i znaczenia Chrztu.
7. Ofiarowanie i błogosławienie dzieci
Pragnienie "błogosławienia" i "ofiarowania" dzieci może być, zgodnie z intencją rodziców, wyrazem przekonania, że szczególne znaczenie należy przywiązywać do Chrztu jako afirmacji wiary.
Gdy jednak wspomniane czynności prowadzą do dewaluacji Chrztu i zawartego w nim momentu obietnicy Bożej, to trzeba z nich zrezygnować.
W żadnym przypadku nie można dopuścić do tego, aby "ofiarowanie" lub błogosławienie" dzieci przybierało formę "aktu podobnego do Chrztu",
ponieważ błogosławienie dziecka mogłoby być rozumiane jako czynność zastępcza i
ponieważ wspólna praktyka chrzcielna i wzajemne uznanie Chrztu tworzą w dialogu ekumenicznym węzeł jedności; nie można lekkomyślnie narażać na ryzyko jednolitej praktyki i zgodności poglądów między Kościołami.
Dzieci mogą jednak, na życzenie swoich rodziców, być włączone imiennie do modlitwy przyczynnej podczas nabożeństwa zborowego.
WE WSZYSTKICH NASZYCH PRZEMYŚLENIACH CHCEMY SIĘ KIEROWAĆ SŁOWEM APOSTOŁA PAWŁA: POGRZEBANI TEDY JESTEŚMY WRAZ Z NIM PRZEZ CHRZEST W ŚMIERĆ, ABYŚMY JAK CHRYSTUS WSKRZESZONY ZOSTAŁ Z MARTWYCH PRZEZ CHWAŁĘ OJCA, TAK I MY NO WE ŻYCIE PROWADZILI (Rz 6,4).